In de zoektocht naar werkbare revolutionaire organisatiemodellen wordt in Zuid-Amerika al tientallen jaren gewerkt aan het ‘especifismo’ (grofweg te vertalen als ‘specificisme’), waarmee men wijst op de noodzaak van specifiek anarchistische organisatie.
Hoewel de ideeën van het especifismo an sich niet nieuw zijn, is de gerichte en gearticuleerde ontwikkeling van deze anarchistische methode dat wel. Daarbij moet gezegd worden dat ook dat niet helemaal klopt, gezien het feit dat het model al sinds de jaren zeventig in ontwikkeling is. Des te meer is het verwonderlijk dat er tot op heden in het Nederlandse taalgebied nauwelijks iets over deze georganiseerde anarchistische stroming geschreven is, laat staan dat basisteksten zijn vertaald. Met twee vertalingen hoop ik daar verandering in aan te brengen en het especifismo meer onder de aandacht te brengen.
‘Waarom dan nu?’ zou de lezer zich kunnen afvragen. Dat is eigenlijk vrij eenvoudig. De anarchistische praktijk heeft de afgelopen decennia de sociale revolutie in Noord-Europa niet dichterbij weten te brengen. Daarentegen heeft het kapitalisme zichzelf, na de crisis van 2008, met harde bezuinigingsmaatregelen, de afbraak van arbeidsvoorwaarden en het verharden van de grenzen, weten te stabiliseren om nog enige tijd langer met de plunderingen door te kunnen gaan. In zijn kielzog is bijna overal in Europa, in tegenstelling tot revolutionaire en internationalistische perspectieven, conservatisme en nationalisme sterk gegroeid.
Onze politiek is in die tijd veelal van reactieve aard geweest – dat wil zeggen, onze politiek heeft gereageerd op het initiatief van de tegenpartij(en). Feit is dat we met zo een politiek echter eigenlijk alleen maar hebben kunnen verliezen. In het beste geval zouden we namelijk, als we alle strijden zouden winnen, enkel de status quo behouden. Winnen doen we echter niet altijd, wat dus betekent dat we met zo een politiek op de lange termijn altijd stappen achteruit doen.
Om dat tij te keren moeten we in het offensief, om van daaruit de wereld op te eisen en het fundament te leggen voor een duurzame wereld waarin we in vrijheid en solidariteit met elkaar kunnen samenleven. De uitdagingen op de weg naar die wereld blijven zich daarbij opstapelen maar we hoeven daarbij niet bij nul te beginnen. Ik denk dat de concepten die door onze kameraden in Zuid-Amerika door middel van het especifismo zijn ontwikkeld ons op weg kunnen helpen. Deze bieden namelijk niet enkel een vage oproep ‘jezelf te organiseren’, maar ook daadwerkelijke modellen, ja zelfs met diagrammen, hoe dit aan te pakken.
De vertaalde teksten zijn de grove inleiding op het especifismo van Adam Weaver met daarnaast de tekst ‘Huerta Grande’ van de Federacion Anarquista Uruguaya. Deze laatste tekst heeft, in tegenstelling tot wat ik eerder stelde, een enigszins filosofisch karakter, maar geeft één van de belangrijke fundamenten van het especifismo weer – de relatie tussen theorie, praktijk en ideologie – welke als een rode draad door de organisatorische methode loopt.
Naast de twee vertalingen, een in deze en een in de volgende Buiten de Orde, zou ik graag ook willen wijzen op de sinds enige jaren voorhanden zijnde Engelse vertaling van een brochure van de Federaçao Anarquista do Rio de Janeiro genaamd Social anarchism and organisation. Hierin worden de concepten van het especifismo gedetailleerder uiteengezet. Hopelijk lukt het in de toekomst enkele onderdelen uit deze brochure te vertalen, om zo een nog completer beeld te bieden en het organisatorische concept, en deze verder toegankelijk te maken voor het Nederlandse taalgebied.
Dekoloniseren betekent het revolutionaire internationalisme serieus te nemen.