De gentrificatie in het zuiden van Turkije gaat hand in hand met de oorlogseconomie rondom het Turks-Koerdische conflict. Een onderzoek en ooggetuigeverslag uit Diyarbakir, Turks-Koerdistan.
Dansende en blowende hippies in San Francisco. Ludiek actievoerende Provo’s in Amsterdam. Protesterende studenten in Parijs, Berlijn, Rome, Maagdenhuisbezetters in Amsterdam, eerdere universiteitsbezettende studenten in Berkely en Columbia Universiteit. Een demonstrerende stadsbevolking in Praag tegenover Russische tanks. Miljoenen stakende arbeiders in Frankrijk, Italië en elders. Nog veel meer dansende en blowende hippies, in Woodstock, in Kralingen op de Isle of Wight… Dat zijn beelden die mensen zich voor de geest halen als ze spreken over ‘de jaren zestig’. Zoomen we in op 1968, het jaar waarin dat decennium van rebellie haar symbolisch hoogtepunt bereikte, dan zien we meer van hetzelfde, in hogere intensiteit.
Vanaf vrijdag 14 september ligt de stad Idlib, algemeen erkend als het laatste bolwerk dat niet aan Assad onderworpen is, onder dreiging van een coalitieaanval van Assad, Rusland en Irans Hezbollah. Er waren op donderdag 6 en vrijdag 7 september vatenbommen op medische posten afgeworpen om ziekenhuizen uit te schakelen, wat als dreigement moest dienden. Maar op die bewuste vrijdag liet Assad een verzoeningsbrief uitgaan waarin hij het district Idlib tot overgave uitnodigde. Als antwoord hierop is de bevolking in de stad en alle steden en dorpen eromheen de straat opgegaan met de leuze ‘wij kiezen voor verzet’ en ‘Assad moet aftreden’. Deze status quo duurt nu al een maand. Sindsdien ontvangen ook anarchisten oproepen tot steun en mijn artikel is een oproep om daar positief op in te gaan en de twijfel die daartegen bestaat opzij te zetten.
Op maandag 9 april werden enorme hoeveelheden politiematerieel gezien in de omgeving van de ZAD (Zone à Defendre). Voor alle ‘Zadisten’ was het duidelijk: de langverwachte ontruimingsgolf zou beginnen. In de dagen daarna regent het online media berichten en worden wereldwijd solidariteitsdemonstraties georganiseerd. Het is moeilijk om op afstand een overzicht van de situatie te schetsen, omdat deze van dag tot dag verandert.
De oorlog in Oekraïne, die losbarstte in 2014 en begin 2015 in een patstelling terecht kwam, heeft de anarchistische beweging en links in het algemeen sterk verdeeld. Zelfs de naam en definitie van het conflict zijn een zeer politieke kwestie. Is dit een burgeroorlog? Of een Russische invasie? Of is dit het resultaat van een NAVO-poging om haar invloedssfeer in de voormalige Sovjet-Unie te vergroten?
