Ook onder linkse groeperingen is de Palestijnse strijd soms omstreden. Het lijkt een beetje op een oorlog voor een islamitische staat gefinancierd door dictators, iets waar anarchisten eigenlijk tegen zouden moeten zijn. Peter Storm bepreekt hoe we toch tot de kern van het conflict kunnen komen: een antikoloniale vrijheidsstrijd tegen een repressieve staatsmacht.
De staatsmacht is een vijandige macht. Het rechtssysteem is een uitdrukking en bevestiging van die vijandige macht. De staat is ingericht als stelsel om grote aantallen mensen te onderwerpen aan kleine groepen machthebbers. Die onderwerping dient die machthebbers: zo kunnen ze ons dwingen voor ze te werken, zo kunnen ze ongestoord van hun macht en voorrechten genieten. De staat is dus een dwangapparaat, een instelling die op een bepaald grondgebied, afgesloten door staatsgrenzen, dwang uitoefent jegens al degenen die binnen dat grondgebied wonen.
Een maatschappij van vrijheid, van solidariteit op basis van gelijkwaardigheid, verdraagt geen strafrecht. Zo’n maatschappij zou onmiddellijk haar vrijheid kwijtraken als ze wetten zou tolereren, plus instellingen om naleving van die wetten af te dwingen. Geen strafrecht bestaat immers zonder autoriteit van degene die straft jegens degene die gestraft wordt.
De PVV rukt op, en in het kielzog van Wilders houden racistische menigten en soms regelrechte knokploegen huis. Tegenover dit aanzwellend fascistische getij zien we slechts zwak en verbrokkeld verzet. Bezorgdheid is wijdverbreid, maar het zet weinig zoden aan de dijk. Antiracisten en antifascisten staan zwak. Het is zaak dat we kijken in hoeverre we daar zelf soms aan bijdragen.
De voorverkiezingen naderen hun treurige ontknoping, met Donald Trump als winnaar in het Republiekeinse kamp, en Hillary Clinton steeds verder op voorsprong bij de Democraten. Het gaat uitdraaien op een verkiezingsstrijd tussen Trump en Clinton, en dat wordt een campagne van de angst.
