Gustav Landauer (1870-1919) is een van de belangrijkste libertaire socialisten van Duitsland bij het einde van de 19de en begin van de 20ste eeuw. Dit artikel is een korte uiteenzetting over Landauers denken over individu en gemeenschap.
Dansende en blowende hippies in San Francisco. Ludiek actievoerende Provo’s in Amsterdam. Protesterende studenten in Parijs, Berlijn, Rome, Maagdenhuisbezetters in Amsterdam, eerdere universiteitsbezettende studenten in Berkely en Columbia Universiteit. Een demonstrerende stadsbevolking in Praag tegenover Russische tanks. Miljoenen stakende arbeiders in Frankrijk, Italië en elders. Nog veel meer dansende en blowende hippies, in Woodstock, in Kralingen op de Isle of Wight… Dat zijn beelden die mensen zich voor de geest halen als ze spreken over ‘de jaren zestig’. Zoomen we in op 1968, het jaar waarin dat decennium van rebellie haar symbolisch hoogtepunt bereikte, dan zien we meer van hetzelfde, in hogere intensiteit.
De voorbije jaren is de roep om dekolonisering ook in België steeds luider geworden. Over het hele land zijn kleine en grotere groepen actief om lokaal druk uit te oefenen op gemeentebesturen of via directe actie zelf in te grijpen in het straatbeeld. In Gent sprong LABO vzw op die kar met een focus op verwijzingen naar Leopold II in het straatbeeld. Het is een boeiende evenwichtsoefening voor een jonge organisatie die niet enkel wil bijdragen aan het dekoloniseren van de samenleving waarin ze actief is, maar dat ook wil doen voor haar eigen denken en handelen.
Op maandag 9 april werden enorme hoeveelheden politiematerieel gezien in de omgeving van de ZAD (Zone à Defendre). Voor alle ‘Zadisten’ was het duidelijk: de langverwachte ontruimingsgolf zou beginnen. In de dagen daarna regent het online media berichten en worden wereldwijd solidariteitsdemonstraties georganiseerd. Het is moeilijk om op afstand een overzicht van de situatie te schetsen, omdat deze van dag tot dag verandert.
