De gentrificatie in het zuiden van Turkije gaat hand in hand met de oorlogseconomie rondom het Turks-Koerdische conflict. Een onderzoek en ooggetuigeverslag uit Diyarbakir, Turks-Koerdistan.
Vanaf vrijdag 14 september ligt de stad Idlib, algemeen erkend als het laatste bolwerk dat niet aan Assad onderworpen is, onder dreiging van een coalitieaanval van Assad, Rusland en Irans Hezbollah. Er waren op donderdag 6 en vrijdag 7 september vatenbommen op medische posten afgeworpen om ziekenhuizen uit te schakelen, wat als dreigement moest dienden. Maar op die bewuste vrijdag liet Assad een verzoeningsbrief uitgaan waarin hij het district Idlib tot overgave uitnodigde. Als antwoord hierop is de bevolking in de stad en alle steden en dorpen eromheen de straat opgegaan met de leuze ‘wij kiezen voor verzet’ en ‘Assad moet aftreden’. Deze status quo duurt nu al een maand. Sindsdien ontvangen ook anarchisten oproepen tot steun en mijn artikel is een oproep om daar positief op in te gaan en de twijfel die daartegen bestaat opzij te zetten.
De oorlog in Oekraïne, die losbarstte in 2014 en begin 2015 in een patstelling terecht kwam, heeft de anarchistische beweging en links in het algemeen sterk verdeeld. Zelfs de naam en definitie van het conflict zijn een zeer politieke kwestie. Is dit een burgeroorlog? Of een Russische invasie? Of is dit het resultaat van een NAVO-poging om haar invloedssfeer in de voormalige Sovjet-Unie te vergroten?
De staatsmacht is een vijandige macht. Het rechtssysteem is een uitdrukking en bevestiging van die vijandige macht. De staat is ingericht als stelsel om grote aantallen mensen te onderwerpen aan kleine groepen machthebbers. Die onderwerping dient die machthebbers: zo kunnen ze ons dwingen voor ze te werken, zo kunnen ze ongestoord van hun macht en voorrechten genieten. De staat is dus een dwangapparaat, een instelling die op een bepaald grondgebied, afgesloten door staatsgrenzen, dwang uitoefent jegens al degenen die binnen dat grondgebied wonen.
Een maatschappij van vrijheid, van solidariteit op basis van gelijkwaardigheid, verdraagt geen strafrecht. Zo’n maatschappij zou onmiddellijk haar vrijheid kwijtraken als ze wetten zou tolereren, plus instellingen om naleving van die wetten af te dwingen. Geen strafrecht bestaat immers zonder autoriteit van degene die straft jegens degene die gestraft wordt.
Davide Grasso geeft in een uitvoerig artikel antwoord op de vraag ‘Heeft de revolutie de staat afgeschaft?’. Hieruit is hieronder een passage overgenomen die gaat over de rechtbank en haar verhouding tot wetten en rechtstradities, en een beeld geeft van de ‘rechtsstaat’, zoals die nu in ontwikkeling is.
Op zaterdag 19 november 2016 werd in Den Haag een demonstratie tegen repressie georganiseerd. Deze demonstratie richtte zich tegen de repressie die anarchisten en anti-fascisten in Den Haag en omstreken ondervinden vanuit politie en justitie.
De voorverkiezingen naderen hun treurige ontknoping, met Donald Trump als winnaar in het Republiekeinse kamp, en Hillary Clinton steeds verder op voorsprong bij de Democraten. Het gaat uitdraaien op een verkiezingsstrijd tussen Trump en Clinton, en dat wordt een campagne van de angst.
Boos, verdrietig, moedeloos word je van veel gebeurtenissen. Een gevoel van onmacht maakt velen onder ons vaak somber en negatief. Vreselijke toestanden en laffe directe aanslagen op mensen die van een andere wereld durven dromen. Een doorgaande vernietiging van de resterende natuur op deze toch al kleine planeet. De terreur tegen ieder ‘alternatief’, zoals de aanslag in Suruç (Turkije) of het (para)militaire geweld tegen de ‘opstandige’ bevolking in Mexico. Van staats- tot IS-geweld tegen een ieder die het anders ziet.
